%0 Journal Article %T ارائۀ الگوی مداخله و نظام سیاست‌گذاری فضایی در پیاده‌راه‌های شهری %J پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری %I موسسه جغرافیا %Z 2383-1456 %A طبائیان, آناهیتا %A دانشپور, سیدعبدالهادی %A خلیلی, احمد %D 2021 %\ 08/23/2021 %V 9 %N 2 %P 287-311 %! ارائۀ الگوی مداخله و نظام سیاست‌گذاری فضایی در پیاده‌راه‌های شهری %K الگوی مداخله %K پیاده‌راه حضورپذیر %K خیابان فردوسی شاهین‌شهر %K سیاست‌گذاری فضایی %R 10.22059/jurbangeo.2021.319849.1470 %X پیاده‌روی اصلی‌ترین الگوی جابه‌جایی در کانون‌های زیستی به‌شمار می‌رود که به‌دلیل هزینۀ کم، دردسترس‌بودن و وابسته‌نبودن به عنصری خاص، احیای فضاهای شهری و زندگی اقتصادی و اجتماعی را به همراه داشته است. خیابان فردوسی شاهین‌شهر به‌دلیل نبود فضای شهری مناسب برای حضور شهروندان از یک‌سو و غلبۀ فضاهای سواره بر پیاده از سوی دیگر، عرصه را برای حضور شهروندان تنگ و حیات اجتماعی شهروندان را مختل کرده است. مقالۀ حاضر با بازخوانی معیارهای طراحی پیاده‌راه و تلفیق آن با کیفیت حضورپذیری، ابتدا چارچوب مفهومی پیاده‌راه حضورپذیر را تبیین می‌کند و درنهایت یک نظام سیاست‌گذاری فضایی و الگوی مداخله در پیاده‌راه‌های حضورپذیر شهری ارائه می‌دهد. این پژوهش کاربردی و روش آن ترکیبی است. در بخش کیفی با مطالعۀ متون معتبر جهانی در زمینۀ طراحی پیاده‌راه و کیفیت حضورپذیری، چارچوب تحقیق استخراج شد. در بخش کمی، با روش تحلیل‌عاملی اکتشافی، مؤلفه‌های سیاست‌گذاری فضایی پیاده‌راه حضورپذیر در محور مربوطه مشخص و با استفاده از تحلیل رگرسیونی، الگوی مداخله در محور مذکور ارائه شد. نتایج تحلیل‌عاملی و رگرسیونی، چهارده عامل را به‌عنوان مؤلفه‌های اصلی مؤثر بر سیاست‌گذاری فضایی در پیاده‌راه حضورپذیر فردوسی شاهین‌شهر بیان می‌کند. نفوذپذیری و حس تعلق، بیشترین تأثیر و دسترسی به خدمات شهری و کارایی، کمترین تأثیر را بر حضورپذیری محور فردوسی داشته‌اند. عوامل شفافیت، امنیت و انعطاف‌پذیری نیز بر حضورپذیری محور بدون تأثیر هستند. %U https://jurbangeo.ut.ac.ir/article_81136_56949a8b4363eb2d7e9efd891720676f.pdf